Dokładnie rok temu, 14 listopada 2018 roku pisałam o tym czego warto nauczyć się od kota. Post z recenzją książki "Kod życia. O tym czego warto nauczyć się od kota" możecie zobaczyć TUTAJ
Post i wszystko co tam napisałam (i co jest w książce) jest nadal aktualne - z tym że teraz mogłabym powiedzieć o tym, czego warto nauczyć się od dwóch kotów.
Jeśli w tej chwili miałabym wybrać - to chciałabym odpoczywać tak beztrosko jak koty. Bo chyba tylko będąc kotem można przetrwać listopad... A ten wyjątkowo mi się dłuży, jest trudny, smutny i czekam aż się skończy!
O tym że nie lubię listopada pisałam tu już na blogu, 2 lata temu - w poście "Wszystko mija, nawet..." i teraz również mogę to napisać, to co wtedy: Można powiedzieć że 100 % jesieni w jesieni (i to nie tej polskiej, złotej niestety). Do grudnia i świątecznej atmosfery niby blisko, a jednak kawał czasu, no i tak wcześnie robi się ciemno! Nie wiem jak Wam, ale mi to już zupełnie się nie podoba. Moje wszelkie pokłady energii pochowały się gdzieś daleko i w listopadzie ciężko mi wykrzesać z siebie coś więcej niż to żeby przetrwać.
Razem z Wandzią i Andrzejem też próbujemy przetrwać - każdy na swój sposób, czasem razem, czasem osobno - oby do Świąt, oby do wiosny 😀
Pozdrawiamy!
Post i wszystko co tam napisałam (i co jest w książce) jest nadal aktualne - z tym że teraz mogłabym powiedzieć o tym, czego warto nauczyć się od dwóch kotów.
Jeśli w tej chwili miałabym wybrać - to chciałabym odpoczywać tak beztrosko jak koty. Bo chyba tylko będąc kotem można przetrwać listopad... A ten wyjątkowo mi się dłuży, jest trudny, smutny i czekam aż się skończy!
O tym że nie lubię listopada pisałam tu już na blogu, 2 lata temu - w poście "Wszystko mija, nawet..." i teraz również mogę to napisać, to co wtedy: Można powiedzieć że 100 % jesieni w jesieni (i to nie tej polskiej, złotej niestety). Do grudnia i świątecznej atmosfery niby blisko, a jednak kawał czasu, no i tak wcześnie robi się ciemno! Nie wiem jak Wam, ale mi to już zupełnie się nie podoba. Moje wszelkie pokłady energii pochowały się gdzieś daleko i w listopadzie ciężko mi wykrzesać z siebie coś więcej niż to żeby przetrwać.
Razem z Wandzią i Andrzejem też próbujemy przetrwać - każdy na swój sposób, czasem razem, czasem osobno - oby do Świąt, oby do wiosny 😀
Pozdrawiamy!
